De jongen en de wijze wolf...

Jonathan rende voor zijn leven. De reusachtige donkerharige wolf haalde hem langzaam maar zeker in. De vlezige tong bungelde uit zijn bek en bij iedere beweging verloor het imposante dier grote klodders kwijl. Jonathan voelde dat hij het niet lang meer zou volhouden. De geur van rottend vlees vertelde hem dat het beest hem dicht op de hielen zat.

Met een allerlaatste krachtsinspanning keek hij nog één keer angstig achterom en zag toen pas, tot zijn grote ontzetting, dat het gigantische monster hem in korte tijd op een haar na was genaderd.

De kille valse ogen van de wolf verrieden dat hij niet veel goeds voor de kleine jongen in petto had. Lange scherpe hoektanden flitsten vervaarlijk als vlijmscherpe messen in het mistige maanlicht. Bloederig tandvlees vermengd met rondvliegende, lauwwarme kwijldraden was het laatste wat Jonathan waarnam voordat de wolf hem besprong om hem vervolgens met één krachtige knauw in zijn nek de genadestoot te geven.

Toen hij even later bijkwam stond hij oog in oog met een witte wolf. ‘Dag Jonathan’, sprak het prachtige dier, ‘ik ben Igor’. Jonathan voelde eens aan zijn armen en benen en vervolgens aan zijn nek. Tot zijn grote verbazing was hij niet gewond, en dat terwijl…

‘Waar is de zwarte wolf?’, stamelde Jonathan benepen en hij keek schichtig om zich heen. ‘Boris is weg’, antwoordde Igor. ‘Samen hebben we hem verjaagd. Dit is een droom Jonathan…’

‘Maar, hoe…’, stamelde Jonathan nerveus. ‘Rustig maar’, glimlachte Igor. ‘Ik ben in je droom verschenen omdat wolven in het echte leven niet met mensen kunnen praten. Alleen op deze manier kan ik je een belangrijke boodschap overbrengen.’

Verbaasd keek Jonathan Igor aan terwijl deze ongestoord zijn verhaal vervolgde.

‘Ieder mens heeft in zijn leven te maken met het goede en het kwade Jonathan. In deze droom staat Boris, de zwarte wolf, symbool voor het kwaad. Als hij in je leven verschijnt krijg je te maken met allerlei vervelende gevoelens zoals angst, verdriet of boosheid.

Daarentegen sta ik, de witte wolf, symbool voor het goede. Denk aan mij en je zult liefde, hoop en vreugde voelen. Je zult krachtig genoeg zijn om het kwade te verdrijven. Weet dat ik er altijd voor je zal zijn als je me nodig hebt Jonathan…’

De laatste woorden van Igor galmden nog enkele seconden na waarop Jonathan’s droom even abrupt verdween als hoe hij begonnen was. Enkele ogenblikken later was de jongen weggezonken in een rustige, diepe slaap.

Toen hij de volgende ochtend wakker werd, herinnerde Jonathan zich onmiddellijk de droom met de huiveringwekkende achtervolging door Boris en de wijze woorden van Igor. Terwijl hij zich realiseerde dat hij alles had gedroomd, wreef hij de slaap uit zijn ogen, klauterde zijn bedje uit en trok zijn pantoffeltjes aan. Vervolgens maakte hij de gordijnen open en tuurde naar de ijsbloemen op de bevroren ruiten.

De twinkelende ochtendzang van de talrijke vroege vogeltjes werd plotseling verstoord door een doordringend geluid. Jonathan veegde met zijn hand het ijs van de ruit en zag tot zijn grote verbazing een troep witte wolven, die aan de rand van het bos met de kop omhoog onophoudelijk huilden. Het langgerekte geluid ging door merg en been en het bezorgde Jonathan kippenvel.

Toen ze de jongen zagen, maakten de wolven zich snel uit de voeten. Eén prachtige witte wolf, de leider van het stel, bleef nog even stilstaan en keek Jonathan enkele tellen recht in de ogen. Toen draaide hij zich om, om zich daaropvolgend bij de rest van zijn roedel aan te sluiten.

Het was Igor! Jonathan wist het zéker…