Bittere pil...

Verbouwereerd kijk ik naar het alternatieve geneesmiddel dat mijn zorgverzekeraar me heeft geleverd. Al enige jaren slik ik mijn medicijn in capsulevorm, wat me redelijk goed afgaat. Eerst gaat dan het met korreltjes gevulde hulsje mijn mond in, spoedig gevolgd door een flinke plens water. Zodra het pilletje gaat drijven slik ik het geneeskrachtige mengsel in zijn geheel door.

Het is een handigheidje dat deel uitmaakt van de serie ochtendrituelen die ik al geruime tijd dagelijks ten uitvoer breng. Maar ten gevolge van het preferentiebeleid van mijn zorgverzekeraar lijkt hier vanaf vandaag een abrupt einde aan gekomen te zijn.

Hoewel deze tegenvaller flink botst met mijn non-conformistische gedrag, besluit ik uiteindelijk om het op een zetpil gelijkende projectiel op eenzelfde manier te consumeren als waarop ik de vertrouwde capsule tot nu toe naar binnen werkte. Het zal allemaal wel meevallen…

Maar net op het moment dat ik de ontzagwekkende torpedo wil doorslikken, voel ik de gevreesde blokkade in mijn keel. Ik krijg de pil niet weg! In lichte paniek gooi ik er nog een glas water achteraan, maar er gebeurt niets. De pil blijft zitten waar hij zit.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, word ik bij iedere slikpoging die ik verder onderneem, overvallen door een salvo aan peristaltische bewegingen, die het kokhalsproces genadeloos in werking dreigen te zetten.

In de wetenschap dat ik alleen thuis ben en dat er verder niemand anders, behalve mijn trouwe honden, getuige zal zijn van mijn onverwachte dood, besluit ik in een opwelling om het maar eens te proberen met een kop gloeiend hete thee. Maar zelfs nu lukt het me niet om het vervloekte projectiel in omvang te doen verminderen. Wat ik wél bereik is dat ik mijn mond flink verbrand en dat het op niets uitlopende kokhalsproces weer volop in werking wordt gezet.

In een laatste wanhoopspoging stop ik wat zachte pepermunt en enkele droge mariakaakjes in mijn mond in de ijdele hoop dat de boosdoener tijdens het doorslikken van deze culinaire compositie, onder begeleiding van weer een slok hete thee, met succes naar zijn eindbestemming zal worden verdreven.

Maar als ook dit plan niet blijkt te werken, lijkt er voor mij niets anders op te zitten dan rustig te blijven en te wachten tot mijn probleem letterlijk is opgelost. Lijkbleek zit ik tegen de muur en het laatste wat ik zie is de hongerige blik van mijn honden, die óók wel zin hadden in zo’n mariakaakje…

Als ik even later ontwaak uit mijn kortstondige coma, realiseer ik me dat het slikken weer wat makkelijker gaat. De flarden vel die zich aan de binnenwand van mijn mond bevinden, herinneren mij nog fijntjes aan de ietwat hoge temperatuur van het weldadige kopje thee.

In het belang van mijn algehele welzijn besluit ik om de volgende dag mijn medicijn veiligheidshalve eerst op te lossen in een glas water voordat ik het inneem. Op mijn gezondheid!