Eindelijk rust...

Deze week kocht ik voor mezelf een doosje valeriaan, 125 mg, extra sterk. De pilletjes zouden volgens de apothekersassistente rustgevend werken en het concentratievermogen positief beïnvloeden. Bovendien zou je er beter van kunnen slapen, dus leek het me alleszins de moeite waard om eens een doosje uit te proberen.

Mijn zoon, die er ook wel oren naar had om zijn concentratievermogen even een stevige boost te geven, vroeg mij of hij een stripje mocht hebben. Als een ware ‘dealer’ overhandigde ik hem de groene pilletjes waarvan hij er meteen een oppeuzelde. De andere negen stopte hij in zijn broekzak. Althans, dat dachten we.

Want toen we, na een korte wandeling even later de huiskamer weer binnenkwamen, greep hij naar zijn broekzak en zei: ‘Shit, ben ik die pilletjes nu onderweg verloren? Of had ik ze hier laten liggen?’

‘Straks hebben de honden ze op’, zei ik gekscherend en we moesten allebei hartelijk om het idee lachen.

Maar toen mijn zoon even later negen lege hulsjes van de tabletten zag liggen in de mand van onze jongste hond, verging ons het lachen al snel.

Ik belde meteen de dierenarts op, die onder meer wilde weten hoe zwaar de hond was en hoeveel milligram de tabletten waren. Ze informeerde naar mijn telefoonnummer en ze zou me zo spoedig mogelijk terugbellen nadat ze het een en ander zorgvuldig had uitgezocht.

Kort daarna belde ze me terug en tot mijn grote opluchting zou de inname van de valeriaantabletten geen kwaad kunnen. De hond zou er wel wat suf van kunnen worden en er bestond een kleine kans op maag- en darmklachten.

Ik was al lang blij dat het geen ernstige gevolgen had voor mijn trouwe viervoeter en ik liet de dierenarts weten dat het me eerlijk gezegd best wel goed uitkwam als hij wat rustiger zou zijn. ‘Nu is het niet de bedoeling dat u hem iedere dag valeriaan gaat geven,’ zei ze en beiden moesten we hierom lachen.

Nu heb ik zo nu en dan wat moeite om de grenzen van het toelaatbare goed in te schatten. En ook nu kon ik het niet laten om de dierenarts een beetje te shockeren met de opmerking: ‘Ik zei al tegen mijn vrouw dat het maar goed was dat het valeriaan betrof en geen viagra’.

Ik hoorde de dierenarts op de achtergrond wat ongemakkelijk reageren. ‘Ik moet even een andere telefoon opnemen’, zei ze gehaast en met een benepen stem, waarop we op formele wijze afscheid van elkaar namen.

Nog enigszins beduusd door mijn ietwat ondoordachte opmerking en de paniekreactie van de dierenarts besloot ik om zelf ook nog maar een pilletje te nemen…