Voor alle vaders die in de hemel zijn...

Gisteren. Het is vaderdag. Mijn kinderen kijken me verwachtingsvol aan als ik hun cadeautjes in ontvangst neem.

Ik denk aan mijn eigen vader. Het is al bijna twaalf jaar geleden dat hij plotsklaps overleed. Ik mis hem.

Langzaam open ik de envelop met de lovende tekst over mijn vaderschap. Het is mooi en tegelijkertijd zo onwerkelijk om te lezen. Zo’n perfecte vader ben ik toch niet?

Mijn eerste cadeau is een plastic opstapje dat ik zelf heb uitgezocht. Dat kan ik mooi gebruiken als zitje als ik insecten ga fotograferen.

Vandaag zou het een zeer speciale vaderdag voor mijn vader zijn geweest. Voor ons hele toenmalige gezinnetje trouwens. Een vaderdag om nooit te vergeten.

Mijn tweede cadeau is zó mooi ingepakt, dat ik eerst het fraaie lint voorzichtig losmaak en dan het plakband. Uiteindelijk scheur ik het geschenk ruw uit zijn verpakking.

Als alles goed was gegaan, zouden mijn ouders vandaag hun zestigjarige bruiloft hebben gevierd. Dan zou deze vaderdag een geheel andere vaderdag zijn geweest. Maar niet alles ging goed...

Ik kijk naar de twee prachtige design koffiekopjes die uit de sjieke doos komen. Wauw...

Veel mensen van mijn leeftijd denken vandaag aan hun vader die er niet meer is. Ze missen hem, net zoals ík mijn vader mis.

Er liggen nog drie pakjes. Ik open het kleinste pakje. Het zijn bordeauxrode veters. Ik ben blij. Die had ik nodig. Slim van mijn vrouw. En lief, want ik ben haar vader niet. Ik ben haar man.

Op Facebook zag ik vandaag veel teksten en gedichtjes over vaders. En over het verdriet. En het gemis. Ik voel met mijn vrienden mee.

In het tweede pakje zitten twee leren broekriemen. Een zwarte en een bruine. Geweldig! Nu hoef ik die oude riem niet meer te lijmen. Mijn vrouw oogt tevreden. Ook dit was een schot in de roos. Ze overhandigt me het derde pakje en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik zie het niet maar het is duidelijk voelbaar.

Veel van die gedichten op Facebook waren niet zelf geschreven. Maar ze wisten de mensen wél te raken. Zodanig dat ze het de moeite waard vonden om op deze manier hun gevoelens met anderen te delen. Want gedeelde smart is halve smart. Nou ja, het scheelt in ieder geval iets. Ik begrijp hun gevoelens. Ik voel hun verdriet.

Als ik het laatste cadeau uitpak, kan ik mijn teleurstelling niet verbergen. Het is een leren schort. Mijn vrouw reageert teleurgesteld. ‘Maar hij staat je zo stoer!’, zegt ze. Maar zo ben ik niet. Ik ben geen macho. Ik ben niet stoer. En hij stinkt. Ik voel me een ondankbare hufter.

Ik heb geen kaarsjes gebrand voor mijn ouders. Toch zijn ze vandaag dichter bij me dan anders. Straks is iedereen weer weg. Alleen hun aanwezigheid in mij is dan nog voelbaar.

Mijn dochter speelt met mijn fotocamera. Ze maakt foto’s van de honden. En van haar vriend. En van mij. Ze toont me het resultaat. Het is een goede foto. Hij onthult niet alleen mijn uiterlijk, maar ook een beetje van mijn innerlijk. Ík kan het weten. Alleen ik...

Als iedereen weg is sta ik in de achtertuin. Alleen, met de honden. En zoals verwacht met de voelbare aanwezigheid van mijn ouders. Ik kijk naar de bewolkte hemel. Dáár zijn ze natuurlijk niet. Maar waar dan wel?