De pendule... (haibun)

Opa en oma hadden een pendule. Hij stond op de schouw. Als ik bij hen op bezoek was, genoot ik altijd van zijn karakteristieke geluid.

Die melodie, de klank, de traagheid van zijn tikken…

Nadat opa en oma waren overleden, kreeg ik op een dag van mijn moeder de pendule overhandigd. Als een soort van erfenis. Als herinnering aan opa en oma.

Nu ik zelf de respectabele leeftijd van zestig jaar ruimschoots ben gepasseerd, geniet ik nog steeds van de pendule. Iedere keer als hij slaat, herinnert hij mij aan mijn jeugd. Aan die mooie tijd van toen, ruim vijftig jaar geleden.

Het is dan nét alsof ik weer even bij opa en oma ben. In hun kamer. Met elkaar. Samen luisteren we dan weer even naar dat mooie geluid. Van hún pendule. Die nú van mij is…

oma's pendule –

naarmate het later wordt

klinkt hij als vroeger